نور ببكاء : خلاص يا ماما كفاية عشان خاطرى انا مش عارفة اعيط على حالى ولا اعيط عشانك كفاية عشان خاطرى
حاولت فريدة تتماسك عشان بنتها
فريدة : خلاص يحبيتى ادخلى ريحى فى اوضتك شوية وربنا هيجبلك حقك ان شاء الله
احست نور بالاختناق
نور : لو سمحتى يا ماما مش عاوزة ادخل اوضتى حاسة اني لو دخلت اوضتى هيحصلى حاجة انا عاوزة اتمشى فى الهواا شوية
فريدة : وانتى فى حالتك دى لا يا نور انا مطمنش انك تخرجى كدا لوحدك
نور بتلقائية : صدقينى يا ماما انا كويسة متقلقيش عليا هخرج شوية والله مش هتأخر عشان خاطرى يا ماما
الام بقلة حيلة : ماشى يا نور بس ١٠ دقايق بس وترجعى علطول
نور : حاضر يا مامافى الطريق
ونور بتتمشى وشاردة فى اللى حصلها والدموع فى عنياها ومشوشة عليها الرؤية
رجليها بتوديها قدام عربية بدون وعى وبتظهر فجأة قدام صاحب العربيةصاحب العربية : حسبااااااى
بس للأسف كان خبطها
نزل عمار من العربية وشلها بضيق
عمار بضيق : هى نقصاكى اليوم باين من اوله
وحطها فى العربية ووداها المستشفى ووصى الطبيب والممرضات عليها .
مكلفش خاطره حتى يستنى يشوف الطبيب هيقوله ايه عن حالتها
خرج من المستشفى بغضب وركب سيارته بتأفق قاصدا الذهاب الى القصر الخاص به
